Het einde

Ondertussen ben ik alweer een week terug in Nederland en daarom hier de laatste stukjes die ik geschreven heb voor deze blog:

30 mei

Aangezien ik de afgelopen 2 dagen ziek in bed heb gelegen (tick bite fever) nu voor het eerst weer een stukje. Op de 27ste hebben we ’s ochtends nog een aantal metingen gedaan terwijl ik me nog steeds niet zo goed voelde, maar het waren de laatste metingen, dus het moest gewoon. Jammer genoeg lag één punt nog in de schaduw toen we daar aankwamen en waren de grassen dus nog nat van de dauw. Daardoor konden we daar geen metingen doen en moeten we die van de week nog een keer afmaken.
Daarna zijn we naar maingate gereden om te internetten en de rangefinder af te leveren omdat Gerhardt die nodig had en wij niet meer.
Na het internetten zijn we nog even gaan kijken op een plek waar die dag een cheeta was gezien, maar die was er niet meer. Daarna kwamen we wel nog een neushoorn met jong tegen in erg mooi licht, dus daar hebben we nog wat foto’s van gemaakt.
De 28ste begon met grassen splitsen, maar zelfs met al m’n kleren aan in de zon had ik het nog koud, dus toen ben ik maar in bed gaan liggen. Daarna heb ik in bed gelegen t/m vanochtend, waardoor ik jammer genoeg gister (zaterdag) de finale van de rugby competitie van het zuiden heb gemist (de super 14, waarin teams uit Australië, Nieuw Zeeland en Zuid-Afrika spelen), het plaatselijke team (de blue bulls) stond namelijk in de finale en nog tegen een ander Zuid-Afrikaanse team ook, dus was er een braai waarbij ze rugby gingen kijken met een beamer en waarbij er een lam aan het spit was. Maar dat heb ik dus gemist en ik heb alleen wat foto’s van Merlijn gezien. De bulls hebben overigens wel gewonnen.
Vanochtend ging het weer wat beter dus ben ik rustig aan weer wat dingen gaan doen. Maar goed ook want vandaag was de laatste dag voor Alfred voordat hij wintervakantie heeft, waardoor hij vanaf morgen voor 3 weken weg is en vandaag dus de laatste dag was dat we samen iets konden doen. Hij had beloofd om ons de hoofdlodge een keer te laten zien, dus dat hebben we vandaag gedaan. Het is echt bizar om in zo’n ‘vakantiehuis’ van iemand anders rond te lopen. Volgens mij ben ik ook nog nooit in een gebouw geweest wat er ook maar enigszins op lijkt. Vanaf de weg zie je het ook bijna niet, want het huis is in de rotswand gebouwd, waardoor je een fantastisch uitzicht hebt over de rivier (waar een black crake rondliep over de waterlelies).
Na de tour door het huis voelde ik me nog steeds wel goed dus zijn we een rondje gereden waarbij ik een nieuwe vogelsoort heb gezien (namelijk de Brubru), waarschijnlijk één van de laatste nieuwe soorten deze reis..
Daarna hebben we nog even kunnen genieten van twee olifanten en een neushoorn, waarna ik het jammer genoeg zo koud had gekregen (ondanks veel kleren en handschoenen) dat ik de rest van de avond in een deken heb zitten bibberen. Wat erg jammer was want we hadden Alfred uitgenodigd om bij ons te komen eten voor de laatste avond. Maar ik ging dus maar vroeg naar bed.

31 mei

Vanochtend voelde ik me gelukkig weer een stuk beter en aangezien ik om half 7 toch wakker was hebben we ’s ochtends een rondje gereden. De afgelopen paar dagen was het erg bewolkt en koud buiten (10-15 graden) maar gelukkig kwam vanochtend even het zonnetje er door, waardoor het goed uit te houden was. Jammer genoeg was het wel weer zo vermoeiend dat ik de rest van de dag niet echt iets heb kunnen doen, behalve wat lezen op de bank en een stukje life kijken (de nieuwe serie van David Attenborough). Maar liever iedere dag een stukje rijden en langzaamaan beter worden dan zoals gister me nog zieker voelen omdat ik eigenlijk net iets teveel heb gedaan.

1 juni

Vanochtend ging alles beter dan het de laatste paar dagen gegaan is, dus lekker ’s ochtends een rondje gereden waarbij we niet heel veel hebben gezien (een olifant was het leukste) waarna we eindelijk onze laatste meting in het veld hebben gedaan. Jammer genoeg kreeg ik aan het eind van het veldwerk toch weer hoofdpijn en verhoging en dus zijn we ’s middags maar naar de huisarts gegaan. Het bleek uiteindelijk dat ik inderdaad toch tickbite fever (tbf) heb en dat het maar goed is dat ik naar de huisarts ben gegaan omdat als het niet behandeld wordt, tbf kan leiden tot hartkwalen en eventueel zelfs een coma van meerdere dagen. Gelukkig zijn er goede medicijnen tegen, het is een soort antibiotica en volgens de dokter zou ik het morgen al moeten merken. Dat komt namelijk omdat de bacteriën van de tbf een deel van de dag inactief zijn en (geloof ik) in je spieren zitten en dan voel je je goed, maar een ander deel van de dag verplaatsen ze zich naar je bloed en dan gaan ze zich vermenigvuldigen en krijg je hoofdpijn, koorts, rillingen etc. Maar de antibiotica zou dus de vermenigvuldiging meteen de eerste dag al moeten stoppen en aangezien de bacteriën maar een dag leven zou dat voor de ziekte op zich al genoeg zijn. Ik moet echter de kuur wel afmaken dus ik zal nog een maand lang pillen moeten slikken om zeker te zijn dat alles dood en weg is.
Na het doktersbezoek nog even wat souvenirs gekocht en de laatste boodschappen en daarna de laatste keer grassen splitsen. Daarna voelde ik me toch wel weer erg ziek, dus ben ik maar in bed gaan liggen. Hopelijk voor de laatste keer.

2 juni

Vandaag was dus de dag van de waarheid of de medicijnen echt aan zouden slaan. Vanochtend voelde ik me weer goed, maar dat was de afgelopen dagen aldoor al zo en dus zijn we lekker rond gaan rijden. We zagen redelijk wat standaard wild, maar niet echt iets speciaals, op een slender mongoose na die lekker in het zonnetje zichzelf aan het poetsen en krabben was.
Na een lekker groot rondje te hebben gereden zijn we bij Lourens langs reden om te vragen of we vanavond konden helpen met de vallen op scherp zetten voor zijn luipaard onderzoek maar toen bleek dat hij vanavond de vallen niet op scherp ging zetten omdat hij morgen naar Pretoria gaat. Gelukkig ging hij vanmiddag wel twee plekken checken waar waarschijnlijk de resten van een prooi van één van de al gezenderde luipaarden zouden moeten liggen dus konden we daarbij mee. Via de gps-zender in de halsband van het luipaard kon hij namelijk zien dat het mannetje twee keer langere tijd op ongeveer dezelfde plek was verbleven en dat duid erop dat hij een prooi gevangen had. Één van de doelen van het zenderonderzoek is kijken wat de luipaarden eten, dus vandaar dat we er nu (nu het luipaard weer doorgetrokken is naar een andere plek) nog naar de oude plekken gaan om te kijken of er nog iets te vinden is.
Op de eerste plek aangekomen vonden we al vrij snel de haren van een bushpig en veel krabsporen aan één boom. Jammer genoeg vonden we, hoe goed we ook zochten geen botten of iets dergelijks. Lourens wil namelijk buiten de soort ook graag de leeftijd en het geslacht van de prooidieren weten om zo goed mogelijk te weten wat de luipaarden in Welgevonden eten. Op weg naar de tweede plek kwamen we een ‘breeding herd’ van olifanten tegen, waardoor we een tijdje moesten wachten. Op een gegeven moment zagen we weer even kort het kleintje wat dit jaar geboren is. Jammer genoeg liepen er erg veel grote olifanten tussen en heb ik er dus nog steeds geen goede foto van..
Daarna kwamen we op de plek waar de tweede prooi moest liggen en daar lag van de week al een kadaver, dus vermoedden we dat het luipaard aas had gegeten, maar we zijn toch maar even gaan kijken op de precieze plek van de GPS-zender. Jammer genoeg konden we verder helemaal niets meer terugvinden van de aanwezigheid van het luipaard, dus waarschijnlijk had hij inderdaad aas gegeten, maar konden we er verder niets van maken. Terug rijdend vanaf de plek waar het kadaver heeft gelegen (het was nu helemaal weg) kwamen we nog een neushoorn tegen met een jong van dit jaar, dus zoals Lourens het zei: “Today is baby-day”. Terug van Lourens naar huis zijn we jammer genoeg weinig meer tegen gekomen, maar al met al ben ik allang blij dat ik de hele dag zonder hoofdpijn, rillingen en koorts heb overleefd ondanks dat we zoveel hebben gedaan.

3 juni

Vanochtend moesten we om half 5 op omdat we onze grasmonsters naar Lourens moesten brengen voor 6 uur omdat hij dan naar Pretoria zou vertrekken naar de universiteit waar ze onze monsters gaan malen. Éénmaal bij Lourens aangekomen bleek iedereen daar al wakker te zijn en hebben we met z’n allen een kopje koffie gedronken, waarna zij naar Pretoria gingen en wij een rondje gingen rijden. Jammer genoeg hebben we weinig spectaculairs gezien totdat we om 8 uur bij Maingate waren, waar we een afspraak met Dave hadden. Daar hebben we de laatste dingen nog besproken wat betreft ons onderzoek en hebben we de laatste GIS files gekregen voor de analyse. Ook heb ik mijn foto’s aan André gegeven, zodat hij er een aantal online kan zetten op de Welgevonden website en zodat mijn foto’s in het archief komen zodat als ze gaan werken aan nieuw promotie materiaal, dat mijn foto’s ook gebruikt kunnen worden.
Daarna zijn we naar huis gereden om te lunchen, waarna we weer een rondje zijn gaan rijden richting het zuiden. We kwamen al vrij snel een aantal leeuwen tegen, maar verder was het erg stil in het zuiden. Later, iets noordelijker, kwamen we nog een breeding herd van olifanten tegen, wat ook wel leuk was om naar te kijken. Daarna zijn we opzoek gegaan naar jakhalzen en kwamen we er al vrij snel één tegen die totaal niet schuw was en die we mooi nog even konden fotograferen.
’s Avonds hebben we nog een nightdrive met Sibu gedaan, maar dankzij de kou was het erg stil en hebben we buiten wat standaard soorten niet veel gezien. Het leukste waren twee bushbabies, die ik beide ontdekte en die we rustig even in de bomen konden zien springen voordat ze verdwenen.

4 juni

Vandaag was onze laatste volledige dag in Afrika. ’s Ochtends hebben we uitgeslapen omdat we gister pas om half 2 ’s nachts terugkwamen van de nightdrive. Na gebruncht te hebben zijn we onze laatste gamedrive gaan doen, waarbij we opzoek gingen naar leeuwen. Eerst kwamen we de nijlpaarden tegen die net het water uitkwamen om op de oever te gaan liggen en één ging zelfs wat gras eten, wat wel gaaf was, want normaal doen ze dat alleen ’s nachts. Na wat foto’s gemaakt te hebben van de nijpaarden zijn we verder gereden en na een tijdje ontdekten we de leeuwen (ze waren al twee dagen niet gezien). Het waren twee bijna volwassen dieren (een mannetje en een vrouwtje) en twee wat oudere jongen (ook een mannetje en een vrouwtje) van dezelfde moeder als de twee jonge jongen die we laatst een keer hebben gezien en deze vier dieren vormen op het moment het meest vaste deel van de troep (buiten twee grote mannetjes en dus het vrouwtje met de twee jonge jongen). Ze lagen op de weg toen we ze vonden, maar al vrij snel gingen de twee oudsten jagen op een giraffe die dichterbij kwam. Dat mislukte echter gigantisch, waarna de hele troep rustig over de weg een stukje verder ging lopen. Na ze een tijd gevolgd te hebben zagen we dat ze een groep wrattenzwijnen gingen besluipen dus zijn we op een afstand gaan kijken. Jammer genoeg mislukte de eerste poging om een zwijn te vangen, dus zijn we toen maar verder gaan rijden (later hoorden we op de radio dat ze uiteindelijk wel een zwijn te pakken hebben gekregen). Na de leeuwen zijn we nog wat rond gaan rijden maar hebben we verder niet veel spectaculairs gezien.
Na onze gamedrive was het tijd voor onze laatste braai, we hadden namelijk iedereen uitgenodigd om bij ons te komen braaien voor onze laatste avond. Gelukkig zijn er redelijk veel mensen op komen dagen (Dave, André, Gerhardt en Jarine (+ dochter), Adam (+ vrouw en zus) en Thijs) en hebben we een gezellige avond gehad met lekker eten. Jammer genoeg begint het Afrika avontuur nu echt op z’n einde te lopen.

6 juni
‘
Gisteren was het eigenlijk vooral vroeg opstaan, tas inpakken, kamer schoonmaken, gigantische berg gras van het huis naar de composthoop buiten de tuin brengen, woonkamer schoonmaken en keukenschoonmaken (terwijl Merlijn allerlei andere dingen aan het doen was, zoals het wassen van het beddengoed, de afwas, haar kamer etc.). En daar zijn we van 7 t/m 2 mee bezig geweest. Daarna zijn we door het park naar maingate gereden in de hoop op nog een laatste mooi fotomomentje, maar dat zat er helaas niet in. Bij maingate aangekomen stond Sibu al op ons te wachten samen met Dave, die ons uit kwam zwaaien. Daarna zijn we nog snel even langs André gereden om hem gedag te zeggen en zagen we Gerhardt nog, dus die konden we uitzwaaien. Daarna hebben we alle werkspullen in het office gelegd, onze spullen in Sibu’s auto, hebben we Dave gedag gezegd en daarna waren we op weg.
Onderweg eigenlijk niet veel gedaan behalve een aantal pakjes boboti gekocht, omdat het zo lekker is en het wel in Nederland verkrijg baar is in een knor pakje, maar die is toch minder lekker is mij verteld. Eigenlijk kwamen we zonder problemen aan op het vliegveld, waarna we meteen in de rij konden gaan staan voor de incheck. Daar bleek dat mijn tas 200 gram te zwaar was, maar gelukkig vonden ze dat geen probleem. Dus konden we gewoon door. Ook de douane controle ging snel, dus binnen no-time stonden we tussen de souvenirswinkeltjes en maar goed ook, want we wilden nog een paar laatste souvenirs kopen. Na wat gewinkeld te hebben, hebben we wat eten gekocht en zijn we naar de goede Gate gelopen. Daar bleek dat ons vliegtuig een uur vertraging had. Maar na een uur konden we in ieder geval het vliegtuig in, waar bleek dat ze eigenlijk nog bezig waren met van alles en we dus nog een uur moesten wachten. Al met al hadden we 2,5 uur vertraging toen we vanochtend in Cairo aankwamen, maar dat was niet zo erg, want we hadden anders 4 uur in Cairo moeten niets doen en nu konden we bijna in één keer doorlopen naar het volgende vliegtuig. Bij binnenkomst in Cairo zagen we vanuit het vliegtuig een aantal piramides, dus dat was wel gaaf.
Nu zit ik in het vliegtuig naar Amsterdam en zijn we er bijna. Ook dit keer hebben we weer wat vertraging, maar dit keer maar een half uur. Ik heb net Earth gekeken (de film) en die was wel ok, maar als je de serie al een keer gezien hebt niet echt de moeite waard. Verder had ik op het vliegveld een tijdschrift gekocht (African Birds & Birding) wat een goed tijdschrift is, maar hij is ondertussen jammer genoeg uit. Dus eigenlijk ben ik wel toe aan landen en iedereen weer zien. Dus nu nog even deze laatste woorden voor mijn dagboek ‘Tim in Afrika’ typen en als alles goed gaat ben ik zo weer in Nederland.